Tak się złożyło, że kolejny miesiąc z
rzędu trafia do mojego odtwarzacza płyta nagrana przez duet. Tym razem nie z
Polski, a ze Stanów Zjednoczonych. Stają naprzeciwko siebie (czy może raczej
ramię w ramię?) pianista i trębacz, obaj znakomici i uznani już od lat za
światową czołówkę jazzowych instrumentalistów: Dave Douglas i Uri Caine.
Owocem spotkania obu panów jest album Present Joys. Płyta nagrana bez cienia
pretensjonalności, czy potrzeby udowadniania czegokolwiek. Ci dwaj muzycy
doskonale zdają sobie sprawę co już osiągnęli, i że tak naprawdę mogą już grać
tylko to na co mają ochotę i co sprawia im przyjemność. Na szczęście
postanowili to zarejestrować, wydać i sprawić ogromną radość również swoim
słuchaczom.
Otwierająca album kompozycja „Soar Away”
to po prostu piękna melodia, okraszona pełną swobody harmonią. Bardzo przyjemne
współbrzmienia towarzyszą nam zresztą przez cały czas trwania albumu. Przez
pierwsze kilka minut muzycy nie pozwalają sobie na zbyt duże szaleństwa, ale
już w połowie drugiego utworu rozpoczynają improwizację. Dysonanse budują
konsekwentnie w oparciu o niezwykle chwytliwy temat.
Przeprowadzenia linii melodycznych są w
ogóle bardzo mocną stroną tej płyty. Lekkie, zwiewne i zapadające w pamięć, ale
przy tym niebanalne i nie przesłodzone, poprzetykane delikatnymi,
poprowadzonymi z ogromnym wyczuciem i biegłością warsztatową improwizowanymi
fragmentami. Atutem Present Joys jest
bez wątpienia ogromna swoboda z jaką obaj muzycy rozwijają kolejne utwory, za
pomocą ascetycznych środków tworząc przepiękne muzyczne krajobrazy,
jednocześnie nie popadając przy tym w banał.
Spektrum przemyconych w muzyce duetu
inspiracji jest bardzo szerokie – echem odbijają się tu zarówno zamiłowanie do
muzyki klasycznej Uri Caina, jak i inne, wywiedzione z jazzowej tradycji
fascynacje obu muzyków.
Ta płyta jest przykładem, że można o
muzyce myśleć w sposób bardzo nowoczesny, pełen różnorodnych wpływów nie
uciekając się przy tym do przegadanych, przekombinowanych form. Duet Caine i
Douglas udowodnił, że nowoczesny jazz można grać w sposób przystępny, pełen na
swój sposób przebojowej melodyki i przyjazny nawet osobom, które na co dzień
nie mają kontaktu z jazzem.
W moim prywatnym rankingu jest to na
pewno jeden z najmocniejszych kandydatów do najlepszej jazzowej płyty tego
roku.
Tekst ukazał się w czerwcowym numerze miesięcznika JAZZPRESS.
Link do pobrania:
